"Dziewczyna w Czerwonej pelerynie"

Przyszedł czas, żeby napisać coś o moim tegorocznym prezencie urodzinowym od młodszej siostry. :)

***

"Siostra Valerie była piękna, dobra i urocza. A teraz nie żyje. Henry, przystojny syn kowala, próbuje pocieszyć Valerie, lecz jej zbuntowane serce bije mocniej dla kogoś innego – drwala uważanego za wyrzutka, Petera, który proponuje dziewczynie inne życie z dala od domu. Po brutalnym zabójstwie siostry świat Valerie zaczyna w szaleńczym tempie wymykać się spod kontroli. Od pokoleń gniew Wilka łagodzono comiesięczną ofiarą, jednak teraz nikt nie jest bezpieczny. Kiedy do wsi przybywa doświadczony pogromca wilkołaków, mieszkańcy dowiadują się, że bestia żyje pośród nich – może nią być każdy… Wkrótce okazuje się, że Valerie jako jedyna posiada zdolność rozumienia głosu potwora. Wilk mówi, że dziewczyna musi poddać się jego woli, zanim przeminie krwawy księżyc. W przeciwnym wypadku zginą wszyscy, których kocha."

 Historia jest współczesną wersją "Czerwonego kapturka". Wzbogacona została o elementy magiczne i fascynujące motywy (które jednocześnie przerażają). Jest napisana bardzo fajnym językiem, typowym dla młodzieży. Bardzo szybko się ją czyta :)

Jest to książka autorstwa Sary Blakley-Cartwiright, napisana została na podstawie scenariusza i filmu o tym samym tytule. Jednak nie miałam okazji oglądać jeszcze tego filmu, czas to zmienić w najbliższym czasie :P 

                     

*** 

http://culturezone.blog.pl/

Bardzo serdecznie zapraszam was na mojego poprzedniego bloga (wpisy o książkach, filmach tak jak i będzie tu - ta witryna jest wygodniejsza). Wpisy na nim pojawiały się regularnie przez pół roku, więc jest co czytać :)

***

"Nasze hasło brzmi „błękitne niebo”, ponieważ pod błękitnym niebem, w świetle słońca spędzimy nasze życie i nasze myśli są błękitnego nieba, to znaczy radosne, a kiedy są chmury, wiemy, że błękitne niebo jest poza nimi i ukaże się znowu.

Chcemy uczyć się życia pod gołym niebem, bowiem tylko tam sprawnie ukształtujemy nasze ciała i uszlachetnimy nasze dusze…"  Ernest Thompson Seton